Wat ik niet kon voelen droeg mijn zoon.

Tijdens een opstelling over zijn onrust, zag ik het plots.
Niet zijn onrust… maar mijn onverwerkte verdriet.
Het verdriet om het kindje dat nooit geboren werd.

Jarenlang had ik er geen ruimte voor gemaakt.
Ik had geen tijd om stil te staan.
Een scheiding, re-emigratie en een fulltime job.
Alleen met twee kleine kinderen.

Overleven was wat ik deed.
Niet voelen.

In de opstelling stond het daar.
Mijn zoon, onbewust verbonden met het kindje dat er niet mocht zijn.
Hij droeg de onrust en het grote verdriet dat eigenlijk van mij was.

Toen ik dat zag, brak er iets open.
Verdriet dat ik had weggestopt, kon eindelijk stromen.
Ik zag mijn ongeboren kindje
ik gaf het een plek

En met die erkenning keerde de rust en levenslust terug, ook bij mijn zoon.

Systemisch gezien is dat de kracht van het leven:
alles wat geen plek krijgt, zoekt een weg via de volgende generatie.

Lief kleintje
ik draag je nu met me mee
in liefde
niet langer in stilte.

Mijn lieve kleine tovenaar
je mag vrij zijn van mijn verdriet.
Het is van mij.
Ik draag het nu zelf.

Met alle liefde die ik je kan geven,
Mama 🤍