“she was my mistake.”
“She was my mistake” zei hij lachend tegen mijn vrouw.
Die ‘fout’ – dat ben ik.
Ik was veertig toen ik mijn biologische vader voor het eerst ontmoette.
Hij was nog maar net 22 toen hij hoorde dat ik eraan kwam.
Het overviel hem toen en ook veertig jaar later nog.
Bert Hellinger zei: “Je moeder geeft je het leven, en je vader geeft je een plek in de wereld.”
Die plek miste ik. De vader die mij als kind had kunnen beschermen en de wereld laten zien, was er niet.
Een (emotioneel) afwezige vader laat zijn sporen na.
Ik werd de rebel. Had moeite met autoriteit, discipline en structuur. Grenzen aangeven was lastig, bewijsdrang enorm.
En toch… ik begon te zien dat dit niet alleen pijn was, maar ook kracht.
Want kinderen die zonder (emotioneel) aanwezige vader opgroeien, vinden vaak een eigen weg.
Ze worden ondernemer, denken groots en hebben onuitputbare ambities, zijn onafhankelijk en zoeken hun eigen pad.
Het is ingewikkeld om met hem een goed gesprek te hebben, zijn Engels is net zo goed als mijn Spaans.
Maar ik weet nu dat diepe gesprek waar ik ooit zo naar verlangde niet meer nodig is, ik zie hem.
Lieve papa, ik was boos, maar eigenlijk was ik verdrietig. Ik heb je zo gemist.
Lieve papa, nu zie ik je echt. En jij bent de enige juiste papa voor mij.
En lieve papa, uit de grond van mijn hart: muchas gracias.
Dank je wel voor dat ‘foutje’.
Het heeft mij het grootste cadeau gegeven: mijn leven.
Liefs, je dochter.
